Ο Όμηρος θέτει τα νότια όρια της Θράκης στον Πηνειό ποταμό της Θεσσαλίας και στο Αιγαίο πέλαγος, τα δε ανατολικά στον “ορμητικό” Ελλήσποντο, χωρίς να κάνει καμιά αναφορά για τα βόρεια και δυτικά όριά της. Χαρακτηριστικά αναφέρει, ότι το όρος Άθως, στο οποίο κατέβαινε από τον ουρανό η Ήρα, βρισκόταν στη Θράκη και ήταν ένα από τα “νιφόεντα όρη” και μία από τις “ακροτάτας κορυφάς” των “Θρηικών”.

Ο Ηρόδοτος λέει, ότι η Θράκη αρχίζει από το “Δύσωρο όρος” (Κρούσια όρη), που εκτείνεται μέχρι το Θερμαϊκό, βόρεια φτάνει (η Θράκη) μέχρι τον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), ανατολικά μέχρι τον Εύξεινο Πόντο και το Βόσπορο, νότια μέχρι την Προποντίδα και το Αιγαίο πέλαγος και δυτικά μέχρι τη χώρα των Ιλλυριών.

Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος θεωρεί ότι η Μακεδονία ήταν μέρος της Θράκης, ενώ ο Σκύλακας ο γεωγράφος καθώς και ο Στράβωνας θέτουν ως δυτικό όριο της Θράκης τον ποταμό Στρυμόνα και ως βόρειο τον ποταμό Ίστρο (Δούναβη).

Ο Θουκυδίδης, που καταγόταν από τη Θράκη, θέτει ως όριά της τον ποταμό Στρυμόνα, την οροσειρά του Αίμου, την Προποντίδα και το Αιγαίο πέλαγος. Κάνει λόγο για τους Θράκες των Πιερίων που εκδιώχθηκαν από τους Τημενίδες βασιλιάδες της Μακεδονίας, για να εγκατασταθούν στην περιοχή του Στρυμόνα.

Στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Θράκη εκτείνεται από το Στρυμόνα μέχρι τον Ίστρο.

Στα Ρωμαϊκά χρόνια Θράκη λέγονταν η περιοχή νότια του Αίμου ενώ βόρειά της ήταν η επαρχία της Μοισίας. Στα Βυζαντινά χρόνια η Θράκη περιελάμβανε συνήθως την περιοχή που ήταν πλησίον της Κωνσταντινούπολης.

Αυτή λοιπόν ήταν η Θράκη στους ιστορικούς και κλασικούς χρόνους. Πριν από το 1000 π.Χ. εκτείνονταν μέχρι τα Πιέρια όρη, όπου κατά την παράδοση βρήκε το θάνατο ο Ορφέας. Αλλά και αργότερα, από διάφορες πηγές μαθαίνουμε, την ύπαρξη θρακικών φυλών στην επικράτεια των Ιλλυριών (Βρύγοι, Τριβαλλοί), αλλά και των Μακεδόνων (Βισάλτες, Σίντιες, Μύγδωνες κ.λ.π.

Σίγουρα πάντως η περιοχή που ορίζεται από το Στρυμόνα, το Δούναβη, τον Εύξεινο Πόντο την Προποντίδα και το Αιγαίο αποτελούσε τη Θράκη. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής αυτής καλύπτεται από ψηλά βουνά, ανυπέρβλητης ομορφιάς, όπως η Ροδόπη και ο Αίμος, χωρίς να λείπουν οι εύφορες πεδιάδες και κοιλάδες στις όχθες του Ίστρου, στα παράλια του Ευξείνου και του Αιγαίου και στη σημερινή ανατολική Θράκη.

Πολύ νωρίς οι κάτοικοι πρέπει να ασχολήθηκαν με τη γεωργία, δεν είναι άλλωστε άσχετος ο μύθος που λέει ότι οι Θράκες πρώτοι έμαθαν την καλλιέργεια της γης. Ο Όμηρος αναφέρει στην Οδύσσεια για τους Κίκονες, ότι καλλιεργούσαν την άμπελο, φυτό ιδιαίτερα αγαπητό, όπως θα δούμε και παρακάτω, και για θρησκευτικούς λόγους. Η κτηνοτροφία πρέπει να ήταν αναπτυγμένη, όπως και το κυνήγι, μιας και η πανίδα της περιοχής ήταν ιδιαίτερα πλούσια και μάλιστα με άγρια ζώα, όπως τα λιοντάρια, που απ’ ότι λέει ο Παυσανίας προξένησαν φθορά στο στρατό του Ξέρξη. Την ύπαρξη κυνηγιού αποδεικνύουν και οι οργανώσεις κυνηγών, που ήταν πολύ διαδεδομένες, όπως φαίνεται και από μαρτυρίες από τους Τόμους του Ευξείνου Πόντου.